ساز تار از گونه سازهای زهی مضرابی است که طی سالیان متوالی تکامل یافته و همواره از سازهای پایه موسیقی سنتی به حساب آمده است. در اواخر دوران قاجار این ساز به زمان اوج خود رسید. توجه ویژه هنرمندان، این ساز را به اصلی ترین ساز موسیقی سنتی ایران بدل كرد. در آن زمان، ردیف های موسیقی سنتی بر پایه این ساز تدوین شد كه از اهمیت و توانایی اجرایی این ساز در میان هنرمندان ایرانی حكایت می كند.
علی اكبرخان فراهانی از جمله پایه گذاران تارنوازی به این شیوه در ایران است كه اواخر دوره قاجار می زیست. تار سازی نیز در این دوره به یك تكامل رسید و یحیی سازنده توانا و به نام این ساز، سازهایی را ساخت كه همچنان بعد گذشت دهه ها از آن استفاده می شود و همگی از آن به عنوان مرغوب ترین نمونه ساخته شده از تار در جهان نام یاد می كنند.

طبق آخرین الگوی ساخت تار که از الگوی یحیی پیروی می ­کند، این ساز از دو کاسه­ ی تشدید از جنس چوب توت، یک دسته از جنس چوب گردو، یک سرپنجه از جنس چوب، شش گوشی، شش سیم، یک شیطانک، دو صفحه از جنس پوست، یک خرک از جنس شاخ و یک سیم ­گیر تشکیل شده است. یکی از کاسه­ های تار بزرگتر از دیگری است. به کاسه­ ی کوچکتر نقاره می­ گویند.